Historia

Psychologia rewolucji francuskiej (Teodor Jeske-Choiński)

Teodor Józef Fryderyk Jeske-Choiński urodził się 27 lutego 1854 r. w Pleszewie (Poznańskie). Nauki gimnazjalne odbył w Śremie i Poznaniu, zaś studia uniwersyteckie we Wrocławiu, Pradze i Wiedniu. Po zdobyciu wykształcenia osiadł w Warszawie, gdzie na krótko związał się ze środowiskiem pozytywistów. Pisywał m. in. do Przeglądu Tygodniowego, Nowin (gdzie współdziałał z Aleksandrem Świętochowskim) i Ateneum. Około 1880 r. w wyznawanych przez niego poglądach dokonał się zasadniczy zwrot stał się on bowiem czołowym publicystą obozu młodych konserwatystów. W tym czasie podjął współpracę z Niwą, Słowem, Wiekiem, Rolą oraz lwowską Kroniką Powszechną, którą redagował w latach 19101914. Przez pewien czas był także redaktorem Biblioteki Dzieł Wyborowych oraz Wędrowca. Zmarł w Warszawie 14 kwietnia 1920 r.

Teodor Jeske-Choiński to dziś autor wyklęty i zapomniany. Psychologia rewolucji francuskiej to znakomite studium o charakterze popularno-naukowym, mimo że napisane w 1905 roku, to jednak do dziś zadziwia swą wnikliwością. Obnaża rozkład moralny społeczeństwa francuskiego z czasów rewolucyjnych i wstrząsającą ohydę i potworność samej rewolucji.

Zastanawiające są analogie do dzisiejszego rozkładu moralnego społeczeństw, nieustannie wypatrujących nowoczesności, zmian i rewolucji, otwartych na permanentne przemiany.

Wybuch amunicji, który 13 października 1923 r. zmiótł z powierzchni ziemi sporą część Cytadeli Warszawskiej, zniszczył także świeżo wybudowany domek przy ul. Fortecznej 4. Rodowiczowie już nie raz rozpoczynali wszystko od nowa, po kilku latach ich odbudowany dom stał się chlubą Żoliborza. Najciekawsza była jednak piwnica. To tam znajdowała się „Łódź Podwodna”. Komfortowo urządzona, znakomicie ukryta. Niezatapialna. 

Fascynująca historia heroicznej, a zarazem straceńczej operacji o kryptonimie „Chastise”. Jej celem było zniszczenie zapór wodnych w Zagłębiu Ruhry. Tamy te dostarczały nazistom energię elektryczną wielkim zakładom zbrojeniowym Trzeciej Rzeszy, były też źródłem wody pitnej i zapewniały transport na rzekach i kanałach regionu. 

Dyneburg to książka osobista, przedmiot fascynacji autora regionem dawnych Inflant, wschodnich rubieży Rzeczpospolitej i kilkudziesięciu podróży w tamte regiony Łotwy, Estonii, Litwy i Białorusi. Osią geograficzną tych podróży jest Dyneburg, czyli Daugavpils, stolica Łatgalii, południowo-wschodniego regionu Łotwy, zamieszkanego od wieków przez liczną mniejszość polską. Ten kraj stał się nieoczekiwanie rodzinnymi stronami autora.