Historia

NAJWAŻNIESZA KSIĄŻKA O KULTURZE od czasów Feliksa Konecznego

Wiedza społeczna to podstawowa wiedza, jaką powinien posiadać każdy człowiek osiągający wiek dojrzałości i otrzymujący prawa wyborcze, umożliwiające udział w decydowaniu o zasadach życie społecznego. Książka 'Historia Antykultury 1.0." jest pierwszą próbą przedstawienia historii ideologii marksistowskiej i jej kolejnych mutacji - czyli właśnie ideologii antykultury - której otwarcie deklarowanym celem jest zniszczenie tradycyjnej, europejskiej kultury chrześcijańskiej i stworzenie nowego systemu wyzysku.

Celem książki nie jest ocena ideologii antykultury, lecz wyjaśnienie jej filozoficznych podstaw, oraz przedstawienie narzędzi, jakimi się ona posługuje i praktycznych skutków, jakie musi powodować.

Czy konserwatysta może być masonem?

Mało kto w Polsce słyszał o martynizmie, czyli o ezoterycznym wolnomularstwie rozwijającym się obok dobrze opisanych lóż antyklerykalnych i antyreligijnych. Loże tego kierunku działały we Francji, we Włoszech i po troszę w Niemczech. Była to masoneria mistyczna i antyklerykalna równocześnie. Martyniści stworzyli doktrynę konserwatyzmu ezoterycznego, wedle którego hierarchia polityczna miała odzwierciedlać dostęp do poznania tajemnych prawd o porządku świata. Głosili, że świat winien być pojmowany sakralnie, a władzę w nim sprawować winny mające dostęp do tajnej wiedzy elity. Obserwując świat współczesny widzimy, że demokracja staje się coraz większą fikcją, a światem rządzi elita złożona z bankierów, finansistów, udziałowców międzynarodowych korporacji, która rada byłaby odwołać się do starych zasad konserwatywnego elitaryzmu i hierarchii. Oto mamy elitę „mądrzejszych”, którym marzy się społeczeństwo kastowe, jak w Indiach. Co ciekawe, martyniści też swój wzrok kierowali ku kastowemu społeczeństwu Hindusów. Czy to jest tylko przypadek czy wyraz ponadczasowej tendencji?

Imperialna Europa. Niemieckie plany podboju i reorganizacji Europy 1871-1945 (Adam Wielomski)

Do napisania tej książki skłoniły mnie fałszywe tezy krążące w światowej i w polskiej opinii publicznej, a dotyczące przyczyn wybuchu obydwu wojen światowych w XX wieku. Często możemy usłyszeć lub przeczytać, że za wybuch wojny i jej okrucieństwa, za rzezie, czystki etniczne i holocaust odpowiedzialne są nacjonalizmy, państwa narodowe i podział kontynentu europejskiego na wiele skonfliktowanych ze sobą państw. Mówi się nam, że gdyby istniało jedno państwo europejskie, to uniknęlibyśmy obydwu wojen i związanych z nimi okropności. Dlatego dziś budujemy zjednoczoną Europę, likwidujemy państwa narodowe, dezintegrujemy narody, walczymy z nacjonalizmami, a wszystko to pod hasłem „nigdy więcej”. Teza postawiona w tej książce jest odmienna: obydwie wojny światowe wybuchły nie z powodu nacjonalizmów, lecz z powodu chęci zjednoczenia Europy przez Niemcy w jeden podmiot-imperium za pomocą zbrojnych działań wymierzonych w państwa narodowe. Ani za I, ani za II Wojną Światową nie stoją złowrogie nacjonalizmy, lecz idea zjednoczenia Europy i przekształcenia jej w imperium ze stolicą w Berlinie.

~ prof. Adam Wielomski

Książka jest reporterskim zapisem historii konfliktu Piłsudskiego z generałem Rozwadowskim w procesie odzyskiwania przez Polskę niepodległości. Rola Rozwadowskiego, doskonałego stratega, bohatera Wojny 1920 roku, jakże często marginalizowana, okazuje się kluczowa. Autor, idąc pod prąd opiniom o Piłsudskim, jako jedynym bohaterze polskiej wolności, przywołuje fakty, które z jednej strony pomniejszają wielkość Naczelnika, ukazując go w wielu sytuacjach jako polityka zakompleksionego i bezradnego, a z drugiej wybijają geniusz wojskowy Rozwadowskiego i wskazują Piłsudskiego jako bezpośredniego sprawcę przedwczesnej śmierci Rozwadowskiego w 1928 roku.

Wybuch amunicji, który 13 października 1923 r. zmiótł z powierzchni ziemi sporą część Cytadeli Warszawskiej, zniszczył także świeżo wybudowany domek przy ul. Fortecznej 4. Rodowiczowie już nie raz rozpoczynali wszystko od nowa, po kilku latach ich odbudowany dom stał się chlubą Żoliborza. Najciekawsza była jednak piwnica. To tam znajdowała się „Łódź Podwodna”. Komfortowo urządzona, znakomicie ukryta. Niezatapialna. 

Dyneburg to książka osobista, przedmiot fascynacji autora regionem dawnych Inflant, wschodnich rubieży Rzeczpospolitej i kilkudziesięciu podróży w tamte regiony Łotwy, Estonii, Litwy i Białorusi. Osią geograficzną tych podróży jest Dyneburg, czyli Daugavpils, stolica Łatgalii, południowo-wschodniego regionu Łotwy, zamieszkanego od wieków przez liczną mniejszość polską. Ten kraj stał się nieoczekiwanie rodzinnymi stronami autora.