Idee, liberalizm, prawica

Publikacja znanego autora jest kolejnym głosem w toczącej się w Polsce debacie dopuszczającej selektywne rozmnażanie zarodków. Państwa europejskie zaczynają prowadzić analogiczną politykę eugeniczną do tej zapoczątkowanej przez hitlerowskie Niemcy.

Czy poglądy Arystotelesa – kilka tysięcy lat później – nadal kształtują światową politykę? Na czym polega geniusz Ortodoksji? Dlaczego Władca pierścieni J.R.R. Tolkiena jest lekturą konserwatywną, a Atlas zbuntowany AynRand już nie? I czy faktycznie Shakespeare miał

Stanisław Brzozowski – patron polskiej lewicy – nieznajomość katolicyzmu nazywa barbarzyństwem. Ignorancję w sprawach Kościoła – przyczyną niezrozumienia polskiej kultury. Wskazuje na dyskryminację wielu znakomitych autorów ze względu na ich wiarę. Głosi pochwałę narodu i silnej Polski. Oto inne oblicze autora Płomieni, piewcy marksizmu, filozofa pracy, który na łożu śmierci ofiarował duszę Bogu. 

Tomasz Cukiernik autor wielu książek i setek artykułów z zakresu m.in. ekonomii, dzięki zaproszeniu Brenta Laytona, ówczesnego prezesa Nowozelandzkiego Instytutu Badań Ekonomicznych z Wellingtonu, w 2006 roku odbył podróż do Nowej Zelandii. Tam w najważniejsze zagadnienia na temat reform został wprowadzony przez polityków, z którymi rozmawiał podczas pobytu na antypodach. Spotkał się wówczas m.in. z Richardem Prebble’em, Rogerem Kerrem, Rodneyem Hide’em i Peterem Neilsonem. Owocem tych spotkań i wielu godzin rozmów jest książka „Na antypodach wolności”, gdzie opis udanych reform, jakie zostały przeprowadzone w Nowej Zelandii, która z państwa socjalnego, stojącego na granicy bankructwa, gdzie władza regulowała niemal każdą sferę życia obywateli, stała się świetnie prosperującym krajem z gospodarką wolnorynkową, jest punktem wyjścia do rozważań nad problemami polskiej transformacji, jaka rozpoczęła się w naszym kraju w latach 90.

Tomasz Cukiernik przestawia w tej książce wolnościową koncepcję państwa, ogranicza się do aspektu ekonomiczno-politycznego. Nie tylko przedstawia tę koncepcję, ale dokonuje tego na tle krytyki tak zwanego państwa opiekuńczego, które miałoby stanowić remedium na kapitalistyczny wyzysk.