Literatura - kategorie tematyczne

Polska stanęła w obliczu największego zagrożenia od 1939 roku. Wszystko wskazuje na to, że będziemy musieli zrealizować żydowskie roszczenia majątkowe o wartości 300 miliardów dolarów, co de facto sprawi, że trafimy pod żydowską okupację. To zwieńczenie spisku antypolskiego, który ma bardzo głębokie, sięgające 30 lat wstecz, korzenie. Kto za nim stoi? Zgodnie z ulubioną teorią spiskową Stanisława Michalkiewicza – Stronnictwa Ruskie, Pruskie oraz Amerykańsko-Żydowskie, które rotacyjnie rządzą Polską i zgodnie kupczą interesem narodowym. Niniejsza książka jest zbiorem tekstów Stanisława Michalkiewicza, które obnażają mechanizm działania i patologie polskiej sceny politycznej. Ukazuje, jak zmienia się układ polityczny i polityka naszego kraju, w zależności od tego, które Stronnictwo jest u władzy, a co za tym idzie, pod czyją kuratelą jest Polska.

Stanisław Michalkiewicz – można się z nim nie zgadzać, można go nawet nie lubić, jednak nie da się Michalkiewiczowi odmówić precyzji sformułowań, niezależności osądu oraz odwagi w głoszeniu tego co myśli. To publicysta poszerzający wolność polskiej wypowiedzi. Dzięki autorowi „Rzeczpospolitej Judaszy” w Polsce czuć świeży powiew myśli i odwagi. Osobiście uwielbiam dezynwolturę z jaką pan Stanisław łamie tabu politycznej poprawności, przy którym większość polskich autorów chodzi na miękkich nogach.

Witold Gadowski

------

Stanisław Michalkiewicz (ur. 8 listopada 1947 r. w Lublinie) – autor kilkudziesięciu książek, jeden z najbardziej wyrazistych polskich publicystów, prawnik i nauczyciel akademicki. Był działaczem opozycji w PRL, współtwórca podziemnego wydawnictwa „Krąg” i współzałożyciel Unii Polityki Realnej.

Najnowsza książka Stanisława Michalkiewicza porusza głównie kwestie dekadencji Polskich elit, tych politycznych ale również intelektualnych. Autor pokazuje skąd się bierze degeneracja "przewodników duchowych" i dlaczego za takowych się uważają. Ważnym tematem książki są też obce ingerencje z zewnątrz, próbujące kształtować politykę naszego państwa.

Drugi tom „Prawicy…” różni się od pierwszego tym, że jest to tekst problemowy, podzielony został na cztery części ułożone logicznie. W pierwszej Wielomski opisuje idee rewolucyjne widziane oczami ich przeciwników. W drugiej przedstawia cztery wybitne postacie, które uznał za reprezentatywne dla idei kontrrewolucyjnej w XX wieku, czyli: Carla Schmitta, Ernsta Juengera, Charlesa Maurrasa i Antonia Oliveirę de Salazara. Trzecia część książki jest poświęcona walce prawicy z kolejną falą rewolucyjnego „potopu”, czyli z faszyzmem i narodowym socjalizmem. Ostatnia część traktuje o  bardziej znanej opozycji wobec kolejnego wcielenia rewolucji, jakim był komunizm. Autor zdecydował się jednak odejść od referowania powszechnie znanych antykomunistycznych poglądów konserwatystów i zdecydował się skupić na myślicielach mniej znanych, takich jak Plino Correa de Oliveira z Brazylii. Książkę zamyka tekst bardziej współczesny, poświęcony refleksji prawicowej nad postkomunistyczną Rosją rządzoną przez Władimira Putina.

Najbardziej sensacyjna książka o polskim Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Raport z wewnątrz. Dowiedz się, jak zapadają najważniejsze decyzje i kto reprezentuje Polskę.

Książka Jacka Koronackiego nie pomija spraw najtrudniejszych i wołających o pomstę do Nieba: „Po spowodowaniu rozwarcia szyjki macicy lekarz chwyta stopę płodu i odpowiednio postępując wyciąga płód nogami do przodu z macicy; jeżeli szyjka jest rozwarta we właściwym stopniu, głowa płodu nie może się przez nią przedostać i pozostaje w macicy; dolne części płodu są na zewnątrz ciała matki; lekarz wprowadza do wnętrza organów matki nożyce Metzenbauma, posuwa się wzdłuż kręgosłupa płodu i gdy nożyce docierają do podstawy czaszki, wbija je w czaszkę oraz rozwiera,by powiększyć otwór; to pozwala wprowadzić następnie do czaszki aparat wyciągający z niej jej zawartość; czaszka ulega zgnieceniu i lekarz wyciąga cały martwy już płód na zewnątrz; może się zdarzyć, że szyjka zostanie nadmiernie rozwarta – wówczas płód należy przytrzymać w pozycji jak wyżej i przeprowadzić resztę procedury bez zmian (rzecz w tym, by dziecka nie zabić poza organizmem matki).”

„Czerwona trucizna” Leszka Żebrowskiego to książka demaskatorska. Porusza zagadnienia trudnych losów Polaków na Kresach Wschodnich, partyzantki komunistycznej oraz relacji polsko-żydowskich. Autor odsłania mity-trucizny, które zakłamują naszą najnowszą historię. Bez pardonu obnaża genezę kłamstw oraz proces ich utrwalania w świadomości historycznej Polaków. Pozycja ta stanowi idealną odtrutkę na wszelkie „Pokłosia” i „Pogrossia”.

W niniejszym tomie zamieszczony został wybór publicystyki nietuzinkowego publicysty, przedstawiciela młodego pokolenia narodowców, Karola Stefana Frycza, który do dziś pozostaje postacią całkowicie zapomnianą. Mamy nadzieję, że poprzez niniejszą publikację w minimalnym chociaż stopniu przyczynimy się do tego, że zaistnieje on w szerszej świadomości zarówno badaczy myśli politycznej, jak i osób zajmujących się dziejami dwudziestolecia międzywojennego.

Bohdan Piętka prezentuje genezę i ewolucję ukraińskiego nacjonalizmu od Dmytro Doncowa przez Stepana Banderę aż do jego odrodzenia w XXI wieku, gdzie jego apogeum odbyło się podczas zajść na Majdanie na przełomie 2013/2014 roku.

Zarówno na terenach zachodniej Polski, jak i na Kresach Wschodnich dokonano zbrodni na najbardziej patriotycznej i wiodącej części społeczeństwa. Różnica polegała na tym, że Niemcy dokonywali swoich zbrodni natychmiast po zajęciu tych terenów, a jeśli niektórych ludzi kierowali do obozów, to były to zawsze obozy przejściowe i po kilku lub najwyżej kilkunastu dniach więźniów mordowali.

Autorka z rozbrajającą wprost szczerością pisze: „Umiejętne władanie językiem polityki, zwłaszcza świadome posługiwanie się związanymi z jego istotą możliwościami, jawi się jako szczególnie ważne współcześnie, w dobie nowych mediów, gdy praktycznie każdy może być skutecznym podmiotem komunikowania politycznego - prześladować i być prześladowanym”… Taka jest współczesna polityka polska, domena „prześladowanych” i „prześladujących”.

Jedno z najważniejszych dzieł Feliksa Konecznego, wybitnego krakowskiego historyka i historiozofa. Autor analizuje pojęcie cywilizacji jako specyficznej metody ustroju życia zbiorowego, z punktu widzenia rozwoju kultury materialnej i duchowej w poszczególnych cywilizacjach. Analiza ta przebiega z uwzględnieniem takich cech jak m.in. rasa, religia, język i stosunki prawne. Książka jest bardzo aktualna ze względu na współczesny kryzys imigracyjny.

Polityka zdominowała nasze życie. Rosną też ambicje polityków, którzy swojemu władaniu chcieliby poddać całokształt ludzkiej egzystencji. Współcześnie chcą decydować o tym, kto jest człowiekiem i komu przysługują wynikające z tej kondycji prawa.

Przeżywamy trudne czasy. Skaczą na nas jak koza na pochyłe drzewo, rodzimi zaprzańcy wyją z radości, polskie ustawy pisze Mosad, a polskich ministrów zatwierdza ambasador Izraela. Dlaczego udostępniono Wawel na obrady Knesetu? Dlaczego prezydent nie ma czasu dla Kresowiaków, a nie wytrzyma dnia bez spotkania z rabinem Schudrichem? Gdzie jest ośrodek, w którym podejmuje się decyzje? Na Nowogrodzkiej czy na szabasowych kolacjach? Skąd sprzeciw wobec wznowienia ekshumacji w Jedwabnem? I wreszcie – dlaczego premierem w trybie nadzwyczajnym, ocierającym się o groteskę, zrobiono bankiera, a żydowskie gazety powitały go nagłówkiem – „świetny bankier na czele rządu”?


Krzysztof Baliński ujawnia prawdziwe oblicze relacji polsko-żydowskich, te sekrety jakie w mediach głównego nurtu, tych rządowych jak i lewico-liberalnych starannie się ukrywa.

Na książkę składa się kilkanaście niezwykle interesujących szkiców poświęconych kondycji współczesnej myśli prawicowej i prawicy w ogóle. Autor omawia poglądy Davili, Schmitta, Maurrasa, Straussa, Evoli, a także doktrynę hiszpańskiego frankizmu, chilijskiego pinochetyzmu i amerykański neokonserwatyzm, stosunek współczesnej prawicy francuskiej do Unii Europejskiej i frankofoński radykalizm narodowy Degrellea.

Tomasz Cukiernik przestawia w tej książce wolnościową koncepcję państwa, ogranicza się do aspektu ekonomiczno-politycznego. Nie tylko przedstawia tę koncepcję, ale dokonuje tego na tle krytyki tak zwanego państwa opiekuńczego, które miałoby stanowić remedium na kapitalistyczny wyzysk.